YUSUF AVCU

Her varlık bir sır taşır. Her meyve, her çekirdek, her desen; Yaradan’ın ilminden izler taşır. Kavun, kabak, salatalık… Aynı ailedendir. Hepsi tohumlarını kalplerinde taşır. Merkezlerinde bir araya getirmişlerdir hayatın özünü. Sanki derler ki: “Hayat içte başlar, özde saklıdır. Tohum birliğin anahtarıdır. Vahdet, merkezde gizlidir.” Onların arasında biri vardır ki farklı durur. Sessizdir. Alçak gönüllü görünür. Karpuzdur adı. O da bir kabakgildir, ama onun tohumu merkeze değil, dağlara, kıyılara, köşelere dağılmıştır. Gören der ki: “Bu karpuz, sırrı anlayamamış. Tohumu bile nereye koyacağını bilememiş.” Ama işin hakikati öyle değildir. Karpuzun içi açıldığında, tam merkezinde hiçbir tohum bulunmaz. Orası boştur. Tertemiz, pürüzsüz, saf… Ve bu boşluk aslında yokluk değildir. O,  birlik mührüdür. Çünkü karpuz demektedir ki: “Merkezde ben yokum. Çünkü Tevhid, merkezde hiçleşmekle başlar.” “Toplanmak değil, erimektir esas olan.” “Tohumlarımı dağıttım; çünkü benlik merkezde durursa, ha...